Janneke op de Caraïben

Naam
Janneke

Hoe lang heb je stage gelopen?
5 maanden

Korte biografie
Ik ben Janneke van Reijmersdal, laatste jaar Sport- en bewegingseducatie (Sportkunde)  studente aan de Fontys Sporthogeschool in Eindhoven. Ik ben 24 jaar en sport al heel mijn leven en vind het al altijd interessant wat sport kan beteken voor mensen, op welk gebied dan ook. Vandaar was de keuze voor De Kracht van Sport | United Through Sport snel gemaakt.

Ook heel blij dat ik een fundraise heb gedaan samen met Valerie (waarmee we veel meer hadden opgehaald dan verwacht) en zo een blijvend ‘iets’ achter konden laten.

 

Hoe tevreden was je met de begeleiding in Nederland?

Ik was erg tevreden met de begeleiding in Nederland. Ik voelde me goed voorbereid en Ruben heeft ook vaak mee gedacht of geholpen met bijvoorbeeld het boeken van de reis. Ook tijdens mijn verblijf in Saint Lucia kon ik altijd bij Ruben/begeleiding Nederland terecht.

 

 

Mijn Verhaal
 
Na een reis van 28 uur eindelijk aangekomen, in het donker, 7000km van huis. De volgende dag kon ik m’n ogen niet geloven, een droom eiland en daar ging ik 5 maanden stage lopen en wonen. De eerste week was vooral een introductie week, met heel veel indrukken en hier maakte ik kennis met het eiland, de mensen en kinderen waarmee ik aan de slag ging. Door de openheid van de organisatie en de mensen op het eiland voelde ik me al snel thuis. Mijn naam veranderde al gauw naar Yan of Janne of coachy Yanna.  Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de tijd heb gehad van mijn leven, hoe langer ik er was, hoe meer mensen ik kende en hoe meer ik me een “local” voelde en ook zo werd behandeld. Het eiland is ongelofelijk mooi, en eenmaal een beetje gewend aan de hitte is het heerlijk.  De accommodatie lag op een mooie plek en 10 minuten van het strand waar ik veel van m’n vrije dagen heb door gebracht. Iedere dag opnieuw weggeblazen door een mooie zonsondergang of het idee dat je in de bus zit en (bijna) altijd de blauwe zee ziet. De uitstapjes, streetparties of uiteten met de anderen waren altijd even gezellig en ondanks dat ik de meeste mensen heb zien komen en gaan was er altijd een leuke sfeer in het huis! Wekelijks veranderde het aantal mensen waarmee we woonde, waardoor je soms de badkamer voor je alleen had en de andere keer met 6 meiden tegelijk je klaar stond te maken.
 
Ik heb echt mensen ontmoet waarmee ik nooit meer contact zal verliezen. Daarnaast kon ik altijd aankloppen bij mijn begeleiders Joël en Evan, ook tijdens slapeloze nachten voor een goed gesprek onder de ontzettend mooie sterrenhemel met een kopje thee.
 

Het eiland is ongelofelijk mooi, en eenmaal een beetje gewend aan de hitte is het heerlijk.

Hoe langer ik op het eiland was kreeg ik meer verantwoordelijkheden. Zo bracht ik vaak andere trainers naar hun sessies en kende ik de kinderen van de programma’s, praatte ik langs de zijlijn met kinderen die zich niet aan de regels hielden of andere gelegenheden die zich voordeden. Maar probeerde ik er vooral voor te zorgen dat de sessies leuk bleven en er vooral plezier was. Naar mijn mening lukte dit goed, of ik zelf de sessies gaf of ondersteunde. Of het helpen van opzetten van sessies of meedenken hierin.
Ook hielp ik op de achtergrond een beetje mee in de organisatie van activiteiten, verjaardagen, uitstapjes, maar ook gewoon sessies en het inlichten van nieuwe trainers over de sessies die ik regelde. Ook konden veel vrijwilligers hun ei kwijt bij mij en vervulde ik daarmee ook wel een rol binnen het team.  Daarnaast was er een mooi white board waar ik iedere dag voor iedereen de planning doorgaf. Ook hoorde hierbij een beetje helpen bij de administratie. Daarnaast vind ik het erg leuk om te fotograferen en heb ik dit ook vaak mogen doen, op leuke locaties maar het meeste onder trainingsessies.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de tijd heb gehad van mijn leven

De verschillende projecten:

REELA
Er waren een aantal projecten waaraan ik mee heb geholpen, te beginnen bij REELA, tevens mijn programma voor mijn scriptie, een programma voor jeugd die via sport een kans willen maken op een studiebeurs. Zij waren allemaal wat ouder en hier kon ik mijn eigen sport powerliften/krachttraining in kwijt. Ik bouwde een goede relatie op met het niet al te grote team en de coach. Wederom met veel plezier samengewerkt en hierin ook zelf veel geleerd. Over hoe school en opleidingen te werk gaan op dit eiland, erg interessant voor mijn scriptie maar ook over rugby en werken met minder materialen en onverwachte omstandigheden. De groep was niet zo groot, hierdoor kon ik vaak persoonlijke aandacht geven aan de deelnemers van het programma.
Met sommigen uit het team heb ik (een half jaar later) af en toe nog steeds contact en vind ik het leuk om te zien dat ze stappen maken en ook dat ik hieraan heb mogen bijdragen.

Vide Boutille voetbal
Voetballen bij Vide Boutille, dit was een na schools groepje kinderen van een basisschool waarmee we 2 tot 3 keer per week voetbalden. Alhoewel ik niet veel verstand heb van voetbal, gaf ik af en toe een kleine training en was ik er niet vies van om af en toe een partijtje mee te doen, ook al werd ik dan uitgelachen door de jongens in het team, altijd leuk.  

National Ruby Team
Het nationaal rugby team, hier heb ik geen training gegeven, maar wel zelf mogen meetrainen! Dat vond ik super leuk, zeker omdat ik pas begon met rugby toen ik op Saint Lucia aankwam. De hoofdcoach van dit team werkte ook samen met mij voor het REELA programma en zo rolde ik mee in de trainingen. Ik vond rugby altijd een toffe sport, maar nu ik de kans had om op dit niveau mee te doen kon ik die niet voorbij laten gaan. Ook hier zeker vrienden gemaakt waarmee ik nog steeds contact hebt maar ook veel ervaring op mogen doen door mee te spelen in het team.

ik heb ontzettend veel geleerd, niet alleen op mijn vakgebied maar heel veel over cultuur en mensen.

Sportkamp
Tijdens de vakanties hielden we op een sportveld in de buurt een week een sportkamp. Deze duurde het grootste deel van de dag en gingen alle coaches mee. We verspreidde alle sporten over de hele dag en de opkomst verschilde een beetje. Sommige dagen deed de kleuterschool/dag opvang ook mee. Dan waren we met een grote groep. Ik coachte hierbij vooral de zwemlessen. De meeste kinderen kende ik van andere projecten die we deden. 

Marchand basisschool
Ook ging ik 2 keer per week mee naar basisschool Marchand. Op deze gemengde basisschool werd ik iedere keer ontvangen door kinderen die naar me toe renden en op me sprongen terwijl ze m’n naam riepen. De kinderen waren stuk voor stuk even lief, als je even de tijd nam om ze goed te leren kennen. Hier deden we na schoolse programma’s en ging ik vooral mee om de andere coaches te ondersteunen die er maar een aantal weken waren. Om er zo vooral voor te zorgen dat de kinderen luisterden maar ook een luisterend oor hadden tijdens de sessies. Ook hielp ik een tijdje mee aan een zwemproject op deze school, waar we de kinderen mee namen naar het strand en leerden zwemmen. Ik vond het erg leuk om te zien dat de kinderen ook steeds beter luisterende naar mij. Tijdens sessies werd mijn stijl blond haar vaak een attractie voor kinderen die niet mee deden met de sessie, ik zorgde ervoor dat ruzies werden opgelost en de sessies goed konden verlopen. Ik merkte dat er een stukje respect begon te groeien tijdens de sessies, onder de kinderen en naar de coaches. Mijn grootste bevestiging hierin heb ik gekregen toen een van de andere coaches vroeg “wie is jouw favoriete coach?” aan de kinderen en (ondanks dat ik 2 weken niet had kunnen gaan) ze “Coach Yan” antwoordde, “omdat zij altijd zorgt dat ik weer rustig word als ik ruzie maak of iets vervelends gebeurt”. Dit was tegen het einde van mijn stage tijd en was ik heel blij dat ik deze persoon was geworden voor de kinderen!

Aunty Pinky’s preschool
Het beste heb ik tot het laatste bewaard, Aunty Pinky’s preschool. Een kleuterschool project dat ik samen met Valerie, andere Nederlandse Sporthogeschool studente coachte. Dit was écht ons projectje, onze kinderen. Samen met de kinderen sportte we bijna iedere dag één uurtje en gingen we een keer in de week zwemmen. Hier werd ik iedere ochtend opnieuw blij van! Het aankomen en wachten voor de deur totdat deze werd opgemaakt en ondertussen je naam horen roepen of de groei van de kleuters (gemiddeld 2-3 jaar oud) was ongelofelijk. Kleuters die in het begin niet luisterden zaten later al zo snel als kon op je schoot. Maar ook zag ik de kinderen vooruit gaan in motoriek en beter worden in bepaalde sport gerelateerde vaardigheden. Deze kinderen hebben echt een stuk van mij hart veroverd, stuk voor stuk. Bij de groep kleuters zat ook een jongen met het syndroom van down, in het begin deed hij bijna niet mee, en was hij heel erg stil. In de loop van de tijd ging hij steeds vaker mee doen en kwam hij een beetje los. Hij zei maar een paar woorden, tot opeens, op de laatste dag riep hij “yan, come”. Ik geloofde m’n oren niet, volgens mij kun je dit relateren aan het gevoel dat ouders krijgen wanneer hun kind voor het eerst papa of mama zegt. Met tranen in m’n ogen, misschien zelfs de hele laatste week met het besef dat dat de laatste paar keer waren, ben ik vertrokken. Ik voelde me zo geliefd door deze kinderen en had echt het idee dat ik ook een verschil kon maken voor hun. Gewoon door te sporten met ze en plezier te hebben. Een grote kaart met foto’s en handjes was dan ook het beste cadeau dat ik gekregen heb om mee naar huis te nemen. Ik hoop dat deze kinderen mij herinneren, want mij zullen ze altijd bij blijven! Iedere keer als ik erover praat met iemand kreeg ik terug, ik kan zien in jouw ogen hoe leuk je dat vond. Dat is natuurlijk moeilijk over te brengen op papier, maar zo is het. Deze groep kinderen liet mij stralen!

Een grote kaart met foto’s en handjes was dan ook het beste cadeau dat ik gekregen heb om mee naar huis te nemen.

 

Tot slot
Ik kan niet zeggen dat ik het altijd even makkelijk vond, zo ver van huis of altijd in een andere taal spreken. Maar ik heb ontzettend veel geleerd, niet alleen op mijn vakgebied maar heel veel over cultuur en mensen. Wat ben ik blij dat ik dit avontuur ben aangegaan. Zoveel mooie mensen mogen ontmoeten die mijn tijd in Saint Lucia de beste tijd hebben gemaakt van mijn leven. Vooral samen met Valerie, Joel en Evan waarmee ik mijn hele verblijf samen mee ben geweest. Ik raad het echt aan. Ook heel blij dat ik een fundraise heb gedaan samen met Valerie (waarmee we veel meer hadden opgehaald dan verwacht) en zo een blijvend ‘iets’ achter konden laten. Koffers ingepakt, vlechten in m’n haar, een hart vol warme herenneringen en tranen in mijn ogen, die het eerste uur in het vliegtuig bleven rollen, ben ik terug gevolgen. Natuurlijk heb ik heimwee gehad, maar ik heb het zo naar m’n zin gehad dat ik nu, terug in Nederland, ook heimwee heb naar Saint Lucia!  Heel erg bedankt De Kracht van Sport | United Through Sport voor het mogelijk maken van deze ervaring!